E- COURSE DANCEFULNESS -PL

Metodologiczna podstawa stworzenia kursu Dancefulness leży w modelu pedagogicznym opartym na dwóch zmiennych, tańcu i komponencie dydaktycznym, tworząc model, który opiera się na elementach socjologicznych, psychobiologicznych i pedagogicznych, zaprojektowanych w celu zrozumienia studentów jako złożonej istoty, która wyraża się poprzez cielesność, co nadaje znaczenie jej rozwojowi.

Rozwój nauki poprzez taniec poszukuje osoby, ciała i relacji ja-ciało, skupiając się na Tańcu jako mechanizmie, który pomaga uczniowi odkryć na nowo siebie, poznać jak się uczyć i wyrazić naukę poprzez ruch.

Kursu opiera się na spójnej organizacji składników dydaktycznych przedmiotu opracowania: problemu do opracowania, celów, poszczególnych treści, metod osiągania celów, struktury i organizacji zajęć, różnych zasobów do jego opracowania oraz narzędzi oceny.

Kiedy skupiamy się na stosowanej metodyce, należy odnieść się do procesu uczenia się, a także do pojęcia uczenia się. Można zdefiniować uczenie się jako sposób na nauczenie się bycia bardziej adaptacyjnym do różnych zmian, które życie pokazuje nam każdego dnia poprzez kulturę uniwersalną. Dzięki temu, co jest realizowane, różni uczestnicy mogą, poprzez praktykę tańca, rozwijać narzędzia, procedury i koncepcje, aby uzyskać wiedzę, umiejętności i postawy, które prowadzą ich do zaspokojenia różnych potrzeb, a wraz z tym, dostosować się do środowiska, do pozycji lub do sytuacji.

Ruch pozwala nam wpływać na stan zdrowia fizycznego, ale okazał się również elementem, który pozwala generować zmiany w każdym z aspektów człowieka. Z tego powodu kurs proponuje, aby taniec był osią poprzeczną w rozwoju osoby na poziomie wewnętrznym i społecznym dając początek bardziej zrównoważonym I współczującym liderom przyszłości, którzy muszą przejść od modelu indywidualistycznego do modelu społecznego i integracyjnego.

Szkoła musi odpowiadać na potrzeby stawiane przez społeczeństwo, dlatego każdego dnia pokazuje nam, jak sztuka jest zasobem, który został skontekstualizowany do pewnych obszarów nauki i zbudowany ze sztywnych modeli dla nowych czasów. Kiedy uciekamy się do tańca, jego choreografia zapewnia korzyści dla uczestników, takie jak: promowanie samoświadomości naszego umysłu i ciała, promowanie uczenia się we

współpracy, generowanie większej samokontroli emocjonalnej, a zatem tworzenie zdrowszych i bardziej przyjaznych relacji między uczestnikami, zmniejszanie sytuacji molestowania, co w efekcie daje ludzi o lepszym życiu i zdrowiu.

Taniec staje się środkiem działania, ruchu, a ruch jest sam w sobie mechanizmem adaptacji człowieka i istot żywych. Dlatego, że człowiek jako integralny, niepowtarzalny, odmienny i historyczny byt, jest istotą w ciągłym ruchu i interakcji ze swoim środowiskiem od samego momentu jego poczęcia.

Taniec jest przedstawiany jako środek uczenia się oparty na rozwoju, nie jest po prostu przekaźn ikiem prostych treści, technik czy z góry ustalonych kroków. Ma on raczej na celu wygenerowanie przyjemnych scenariuszy dla wiedzy o osobie, o jej własnej cielesnej ekspresji, podobnie jak o innych. Przed samodzielnym działaniem w tańcu, mamy możliwość odwzorowywać kroki i ruchy sprawiając, że tanieć staje się sposobem nauki uczenia się dzięki procesowi poznawczemu, afektywnemu i ewaluacyjnemu, które są podstawą konstrukcji solidnego i trwałego uczenia się.

Rozwój tancerza lub baletnicy pokazuje nam coś wspaniałego i marzycielskiego, ale za tym kryje się wielka dyscyplina, troska, uznanie i sposób kierowania emocjami, którymi żyją i żyły istoty ludzkie na świecie. Umiejetność zrozumienia, obserwowania i oceniania siebie w kochający, czuły sposób jest niezbędna, aby połączyć się z naszym ciałem i z poczuciem muzyki oraz z ludźmi którzy obserwują, by  przenieść ich w świat, do którrgo taniec i muzyka mogą tylko prowadzić.

W ramach tego kursu dąży się do umożliwienia rozwoju różnych aspektów, takich jak autonomia, kreatywność, współpraca i zdolność do wybaczania błędów w celu dostrzeżenia możliwości bycia lepszym. Należy zauważyć, że poszukuje się osób lub studentów, którzy mogą rozwijać trzy kluczowe aspekty, takie jak autonomia, kreatywność i współpraca, jako kluczowe elementy nauki.