MODULE 4: Η αυτοσυμπόνια ως εργαλείο αλλαγής

Η έννοια της αυτοσυμπόνιας για τον εαυτό μας δεν είναι ένας όρος που αλλάζει από τη συμπόνια για τους άλλους. Αν κοιτάξουμε την εμπειρία μας, μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε:

a. Ότι για να συμπονάς κάποιον άλλον, πρέπει να μπορείς να νιώθεις τον πόνο του. Όπως θα ήταν όταν βλέπουμε ανθρώπους που είναι άστεγοι ή που αναγκάστηκαν να αφήσουν τα πάντα πίσω τους για να ξεκινήσουν από το μηδέν σε ένα ξένο μέρος. Αυτό που μας επιτρέπει να είμαστε σε θέση να αντιπαραβάλουμε τη δική μας συναισθηματική κατάσταση και να είμαστε σε θέση να μάθουμε να έχουμε διαφορετικές προοπτικές για τις διαφορετικές συνθήκες που τους οδήγησαν σε αυτό ή αυτές που μας δημιούργησαν να ενεργούμε ή να μην ενεργούμε μπροστά σε αυτές ή σε άλλες συνθήκες.

b. Η συμπόνια συνεπάγεται ότι αισθανόμαστε συγκινημένοι από τα βάσανα των άλλων, ώστε η καρδιά μας να ανταποκρίνεται σε αυτόν τον πόνο με πόνο, επομένως, στον ορισμό της συμπόνιας νοείται από το "υποφέρει με". Όταν συμβαίνει αυτό, δημιουργείται μια κατάσταση ζεστασιάς, μια ιδέα φροντίδας και μια δράση προς τον άλλον για να τον βοηθήσουμε και να τον συνοδεύσουμε στη διαδικασία της θεραπείας και της επίλυσης της κατάστασης του πόνου του, τόσο εκείνη τη στιγμή όσο και μετά.

c. Η συμπόνια δείχνει την έννοια της κατανόησης, της ευγένειας και της αγάπης προς το άλλο πρόσωπο, μπροστά στις αποτυχίες του ή στα λάθη του, αντί να το κρίνει απλώς με ένα συναίσθημα, μια ακραία κρίση της πράξης του.

d. Όταν νιώθουμε συμπόνια για τους άλλους (σε αντίθεση με τον οίκτο), συνειδητοποιούμε ότι το λάθος, ο πόνος, η αποτυχία και η ατέλεια είναι στοιχεία που οικοδομούν την κοινή ανθρώπινη εμπειρία.

Είναι σημαντικό να μεταφέρουμε ότι η συμπόνια στην κοινωνία μας εκλαμβάνεται ως αδυναμία του ατόμου, ενώ στον ασιατικό πολιτισμό θεωρείται στοιχείο δύναμης και μεγαλείου. Είναι όταν καταλαβαίνουμε ότι η συμπόνια πρέπει να μεταφερθεί στην αυτοσυμπόνια που μας κάνει να τιμούμε τον εαυτό μας και να αποδεχόμαστε τα χαρακτηριστικά μας, τους περιορισμούς μας και τα λάθη μας τόσο να κάνουμε όσο και να μην κάνουμε, ως κάτι χαρακτηριστικό της μάθησής μας προς τη διαφώτιση του ατόμου.

Για να κατανοήσουμε την αυτοσυμπόνια, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τον τρόπο που κοιτάμε και τον τρόπο με τον οποίο κρίνουμε το βλέμμα μας, το οποίο προκαλεί αλλαγές στις αντιδράσεις μας τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Ως εκ τούτου, ο χορός υπήρξε ένα μέσο για να μάθουμε να συμφιλιωνόμαστε με τον εαυτό μας και με το περιβάλλον.